Aniołowie Śmierci - Prolog

Kolejny koszmar. Drugi miesiąc z rzędu. Ciągle same koszmary. Czy cokolwiek jest w stanie złagodzić jego cierpienia? Każdej nocy inny koszmar, lecz każdej nocy tak samo przerażający. Od dwóch miesięcy. Od śmierci Any. A przynajmniej kobiety, która tak się przedstawiała, bo w tym świecie każdy przybierał inną maskę. Nawet on. Nawet Skecz.

***

W tle leciała muzyka. Ciężka. Dosyć ciężka, gitarowa muzyka. Właściwie, to nie w tle, tylko w słuchawkach wetkniętych w uszy, ale lubił fantazjować, że żadnych słuchawek nie ma, tylko z nie wiadomo skąd leci muzyka. Skecz szedł zaciemnioną uliczką pomiędzy wysokimi domami jednego z przedmieści tych wielkich miast, w których jedna indywidualna znaczyła tyle, co owca w całej hodowli. Czyli tyle, co nic. Ot, jedna cyfra w statystyce. Był już późny wieczór, więc nikt nie chodził już tamtędy. Każdy albo szykował się do snu, albo właśnie zasypiał przy świetle swojego telewizora. No, prawie nikt. Tego wieczoru znalazł się tam tylko on i kilku miejscowych opryszków, szukających osoby, której bez najmniejszego trudu mogliby przyłożyć. I to porządnie. Szukali kogoś chudego, cichego, samotnie szwędającego się pustymi uliczkami. Jeśli by dodać do tego opisu wysoki wzrost, czarne glany, czarne spodnie i czarną skórzaną kurtkę oraz półdługie ciemne blond włosy z opadającą na oczy grzywką, to pasowałoby do Skecza. Jakaś nieznana siła sprawiła, iż akurat napotkał on ową trzyosobową bandę. Był od nich wyższy o głowę, jednak z pewnością o wiele słabszy, ponieważ mimo chłodnego wieczoru, owi osobnicy byli w samych koszulkach, nie licząc oczywiście spodni i butów. Pech chciał, że otoczyli Skecza rzucając co raz to gorsze obelgi, począwszy od frajera, przez ciotę, a skończywszy na brudasie. W przerwach między wyzwyskami odpychali chłopaka od siebie do siebie nawzajem, niczym piłkę do koszykówki.

-Piz- - w tym właśnie momencie kolejna z obelg nie została dokończona. Niemożliwym jest wypowiedzenie czegokolwiek, posiadając przecięte struny głosowe. Cała sytuacja miała miejsce pod światłem latarni, więc wszystko było widać wyraźnie. Skecz wykonał szybki, poziomy ruch swoją prawą ręką. Jeden z osiłków padł na ziemię, krztusząc się własną krwią. Pozostałych dwóch znieruchomiało i zaczęło przyglądać się ręce chłopaka, którą akurat zatrzymał wyprostowaną niedaleko oczu jednego z jeszcze żywych opryszków. Dostrzegli wtedy malutkie ostrze wystające nieco za palce. Ostrze skalpela. Mimo głębokiego nacięcia, skalpel nieskażony był szkarłatną krwią osoby, która już zdążyła umrzeć. Cięcie wykonane zostało z błyskawiczną prędkością, więc niewiele krwi zdążyło przyczepić się do niego, a ta znikoma ilość, która jednak się na nim znalazła, została zrzucona przy równie gwałtownym zatrzymaniu dłoni.

Skecz po chwili odwrócił się szybko na jednej nodze i wykonał kolejne cięcie. Tym razem od skosem od góry z prawej strony na lewą w dół. Zdołał tym jednym ruchem przeciąć kość czaszki aż po samą dolną szczękę, nim jego ofiara zdążyła cofnąć swoją głowę, jeśli nie całe ciało. Mężczyzna padł trupem od razu twarz, więc chłopak zrobił mozolny krok w prawo, nim zetknął się z ciałem swojego napastnika.

Pozostał tylko jeden osiłek, stojący w kompletnym paraliżu. Jednak po chwili ocknął się on i przyjrzał się twarzy Skecza. Była cała zakrwawiona. Oczywiście krew nie należała do żadnej z dwóch jeszcze żyjących osób. Jego oczy były niemożliwie wytrzeszczone i w ogóle nie mrugały. Tęczówki nie zmieniły swojej wielkości, lecz mimo to wydawały się pomniejszone. Wyraz twarzy szaleńca dodawały szeroki, nieszczery uśmiech, wydawałoby się aż zbyt szeroki jak na człowieka.

-Kim ty do diabła jesteś? - spytał, będąc dalej w szoku.

-Do diabła? - Powtórzył chłopak, po czym zaśmiał się głośno - Piekło jest tutaj, a twoim diabłem jestem ja. - Powiedział, nachylając się w jego stronę i chwilę później powietrze przeciął kolejny ruch skalpelem, pozbawiając mężczyznę oczu, przyprawiając mu tym samym poziomą, czerwoną szramę na ich wysokości, z której trysnęła krew zalewająca po raz trzeci twarz Skecza.